Tζοάνα Χογκ
Συνέντευξη
Συνέντευξη Τύπου στο 60ο ΦΚΘ
Το δύσκολο ξεκίνημα
«Όταν ήμουν νεαρή, δεν σκεφτόμουν τις δυσκολίες. Γνώριζα ότι δεν υπήρχαν πολλές άλλες νεαρές σκηνοθέτριες στη Βρετανία. Τώρα ίσως σκεφτόμουν περισσότερο τους περιορισμούς. Τότε είχα μια ευτυχή άγνοια και αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση - πίστευα ότι μπορούσα να γίνω σκηνοθέτρια. Είχα αυτοπεποίθηση πριν πάω στη Σχολή Κινηματογράφου. Πίστευα ότι μπορούσα πρώτα να ασχοληθώ με το σινεμά και μετά να αποκτήσω τις γνώσεις. Στη Σχολή υπήρχε μια συγκεκριμένη ιδέα για το τι μπορούσε να είναι το σινεμά κι εγώ δεν ταίριαζα με αυτήν την ιδέα. Ήθελα να δημιουργήσω έναν κινηματογράφο που δεν τον κατανοούσαν οι καθηγητές μου. Δεν ήταν θέμα φύλου, άλλες φοιτήτριες βρήκαν υποστήριξη από τη Σχολή».
Πρώτη ταινία: «Unrelated» (2007)
«Πάντα υπάρχουν αμφιβολίες, αλλά είχα ήδη 12 χρόνια δουλειάς στην τηλεόραση. Βέβαια, τότε σκηνοθετούσα σενάρια άλλων και ίσως, σε εκείνο τον τομέα, να είχα περισσότερες αμφιβολίες, γιατί πολεμούσα ένα σύστημα που δεν με άφηνε να κάνω αυτά που ήθελα. Ήθελα να πω τα δικά μου λόγια, να χρησιμοποιήσω τη δική μου φωνή. Ήμουν σίγουρη ότι έκανα το σωστό και ποτέ δεν αμφέβαλα αν έπρεπε να κάνω εκείνη την ταινία εκείνο το διάστημα».
Σενάριο και αυτοσχεδιασμοί
«Δύο μέρες αφού ξεκινήσαμε, συνειδητοποίησα ότι με ενδιέφερε περισσότερο αυτό που είχα μπροστά μου. Μου αρέσει ο αυτοσχεδιασμός, να μη γνωρίζω πού πηγαίνω, να φτιάχνω πράγματα εκείνη την ώρα... Εξαρτάται, βέβαια, και από τον ηθοποιό. Κάποιοι το βρίσκουν τρομακτικό, σε κάποιους δεν αρέσει και θέλουν να φύγουν. Έχω την τάση να ψάχνω από πριν για ηθοποιούς έτοιμους να πάρουν το ρίσκο. Δεν ξέρεις, όμως, πόσο γενναίοι είναι πριν αρχίσει το γύρισμα».
Μη επαγγελματίες ηθοποιοί
«Κάποιες φορές γνωρίζω ανθρώπους και σκέφτομαι ότι έχουν μια πτυχή που μου αρέσει. Δεν θέλω να ξέρω τι ερμηνεία θα πάρω από πριν, θέλω να ανακαλύψω κάποιον καθώς τον κινηματογραφώ. Οι μη επαγγελματίες συχνά είναι πιο φυσικοί, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση».
Το βρετανικό σινεμά σήμερα και η θέση της σε αυτό
«Υπάρχουν αρκετοί σκηνοθέτες, όπως ο Μπεν Ρίβερς, ο Πίτερ Στρίκλαντ και η Λιν Ράμσεϊ, που κάνουν πολύ προσωπικές ταινίες. Φυσικά, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Ακολουθώ το ένστικτό μου, δεν κοιτάζω γύρω μου για να συγκρίνω τον εαυτό μου, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο· μένω στον δικό μου τρόπο. Στο βρετανικό σινεμά υπάρχει πρόβλημα στον τρόπο που λειτουργεί η χρηματοδότηση σε σχέση με τη συγγραφή ενός σεναρίου. Η διαδικασία αυτή ίσως ενθαρρύνει τους νεαρούς κινηματογραφιστές για να ολοκληρώσουν το σενάριό τους. Αλλά είναι πολύ αυστηρή και πρέπει να αντισταθούμε. Γιατί έτσι φτιάχνονται ταινίες που έχουν παρόμοιο σχήμα, καθώς μεσολαβούν πολλές εξωτερικές φωνές και χάνεται η εσωτερική φωνή του δημιουργού».