Έπειτα από τέτοια μακρά αναμονή, όσοι επέστρεψαν στην κανονικότητα δεν
είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Μια αμηχανία κυριαρχεί, ανομολόγητη, με υπονοού-
μενα χαμόγελα αντιληπτή – λίγοι είναι αυτοί που πατάνε καλά, ακλόνητοι. Οι
περισσότεροι σαν να βρισκόμαστε σε ένα σύννεφο αμνησίας, σε έναν τόπο
σαν τα «Μήλα», όπου ο Μπακιρτζής μάς στέλνει ηχογραφημένα μηνύματα
που μας προτρέπουν να ζήσουμε μια κανονική ζωή. Στην αναμονή είχαμε
την ευκαιρία να σκεφτούμε πολλά, ίσως περισσότερα από όσα θα αντέχαμε.
Μπορούμε πράγματι να αποφασίσουμε μια επιλεκτική αμνησία, μια τομή με
την πραγματικότητα, να θυμηθούμε μόνο όσα αξίζουν. Στο μεταξύ, τα σώματά
μας μοιάζουν να είναι εκτός ρυθμού. Μπορεί απλώς να προμηνύουν έναν
νέο ρυθμό που θα συντονιστεί μαζί τους.
Η κρίσιμη μάζα, που σχηματίζεται ήδη από τις αρχές της υπερδεκαετούς
κοινωνικής επίθεσης, θα είναι εκρηκτική. Μαθημένη να υπερβαίνει τις κρί-
σεις, τη μια μετά την άλλη, αναπροσδιορίζοντας κατά βούληση την υπαρξιακή
της θέση, κάθε φορά, μοιάζει πια να είναι άπιαστη. Μπορεί οι ταινίες να μην
εξεγείρονται πάντα, όπως ισχυρίζεται το μότο των φετινών βραβείων της
Ελληνικής Ακαδημίας, όμως ο χώρος του πολιτισμού εξεγέρθηκε όλο αυτό
το διάστημα απέναντι σε κάθε επίθεση, δείχνοντας πρωτόγνωρα αντανα-
κλαστικά, αλλά και αλληλεγγύη σε διαφορετικούς χώρους της κοινής μας
πραγματικότητας. Υπογραμμίζοντας, έτσι, ότι η κοινωνία μας είναι υπόθεση
όλων ή όσων, τέλος πάντων, νιώθουν ότι ανήκουν σε αυτήν.
Αυτό το καλοκαίρι, σχηματίστηκε μια πρώτη, κρίσιμη κινηματογραφική
μάζα, με πολλές και σπουδαίες ελληνικές ταινίες να κάνουν την πρεμιέρα
τους στα θερινά σινεμά. Κάτι συμβαίνει, όχι μόνο στο ελληνικό σινεμά, αλλά
μέσα σε όλους όσοι έχουμε την αναγκαία ευαισθησία, όχι απλώς να αφή-
σουμε πίσω μας μια ολόκληρη εποχή, αλλά -το σημαντικότερο ίσως- να
την ξεπεράσουμε μαζί.
~Μπ.Κ.
6/2021