Σκηνοθεσία: Μάρτιν ΜακΝτόνα
Σύνοψη: Σε ένα απόμερο νησί της Ιρλανδίας, την άνοιξη του 1923, δύο καρδιακοί φίλοι, ο Padraic και ο Colm, βρίσκονται σε αδιέξοδο, όταν ο Colm ξαφνικά αποφασίζει να διακόψει τη φιλία τους.
Της Νατάσας Δεληβοριά
1 Απριλίου 1923. Αέναα τοπία σε περιορισμένη έκταση. Περίπλοκα συναισθήματα σε απλούς ανθρώπους. Ο υπαρξισμός κοιμάται μπροστά στο τζάκι και παίζει βιολί. Στις 2 π.μ. κάτι θα συμβεί. Θα πάμε για μπίρα. Θα πεθάνουμε. Ποιος ξέρει;
Ο Colm αποφάσισε πως ο Padraic δεν είναι πια φίλος του. Το χθες απέχει αιώνες από το σήμερα και ο Padraic δεν μπορεί να αντιληφθεί το πώς. Στο μικρό νησί του Inisherin τα ανθρώπινα πάθη δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις μεγαλουπόλεις της διανόησης. Ο Colm παλεύει με τους προσωπικούς του δαίμονες, τον φόβο του θανάτου και, κυρίως, τον φόβο της αιώνιας λήθης. Τι θα θυμάται ο κόσμος σε 100 χρόνια από σήμερα; Τίποτα. Μόνο τη μουσική του. Για αυτό ο Padraic πρέπει να αφαιρεθεί από τη ζωή του. Η ανία που επέρχεται της μάταιης ρουτίνας του και η πληκτική απλότητα που τον χαρακτηρίζει τον αποσπούν από το πραγματικό νόημα. Έτσι, τη
θέση του θα πάρει το βιολί… και μια επικήδεια μελωδία.
Ο Padraic θέλει απλά να πάει για μπίρα και να μιλήσει. Μα -πολύ πριν ο αλέκτωρ λαλήσει- ο καλύτερός του φίλος τον αρνείται. Αδυνατώντας να καταλάβει, θα επιμείνει. Ο Colm πρέπει να είναι άρρωστος με θλίψη. Πρέπει να τον βοηθήσει. Εξάλλου, όλοι είναι θλιμμένοι στο Inisherin, κανείς όμως δεν το κάνει θέμα. Ποιο το νόημα της υστεροφημίας, αν δεν είσαι καλός όσο ζεις; Αυτό είναι που έχει σημασία για τον Padraic. Κι έτσι η απαίτηση του φίλου του για απόσταση του φαντάζει παράλογη. Ο Colm, όμως, είναι αποφασισμένος. Κάθε λέξη, ένα κομμένο δάχτυλο. Αφού δεν μπορεί να τον πληγώσει, θα πληγώνει τον εαυτό του. Δεν είναι μπλόφα.
Με φόντο τις τουφεκιές του ιρλανδικού εμφυλίου στην απέναντι όχθη, ο Colm και ο Padraic ζουν τον δικό τους πόλεμο. Άνθρωπος εναντίον ιδέας. Άνθρωπος εναντίον ανθρώπου.
Ο Martin McDonagh μάς διηγείται το παραμύθι ενός καβγά. Ενός καβγά χωρίς αιτία, που δεν στερείται ούτε για μία στιγμή νοήματος. Ο εμφύλιος στον εμφύλιο. Η ματαιότητα και η μυθοπλαστική ιστοριογραφία συναντιούνται σε μια οθόνη 16:9 και αντανακλούν τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης με τρόπο απλό και κωμικό, ενώ ταυτόχρονα εκτίθεται το γελοίο μας. Άνθρωποι αλλόκοτοι που μοιάζουν με εμάς, σε ιστορίες-σύμβολα της συλλογικής μας αποτυχίας. Βαθιά στοργικός απέναντι στους χαρακτήρες του, που τις ζωές τους πλάθει με σκληρότητα, μας απευθύνεται με ωμή ειλικρίνεια και ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας το ανώφελο της δικής μας ιστορίας. «Όχι, δεν τελειώσαμε. Μόλις αρχίσαμε».
Ο Colm δεν κάθισε για μπίρα απέναντί του. Ο Padraic δεν έπαψε να του μιλάει. Το σπίτι κάηκε. Και μείναμε εμείς πίσω από μια οθόνη να τρώμε ποπ κορν και να πίνουμε τσάι.
«Καλή σας τύχη.
Για ό,τι κι αν πολεμάτε».
//18
