Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

            Περιοδικό κινηματογράφου

Σινεμά, κριτική & προβολές στην πόλη

μπενεντετα

Σημειώσεις από το πεδίο | χρονογράφημα

1. Ρίχτο Ηλία, ρίχτο!

Στην πρώτη περίοδο της πανδημίας και να μην ήξερε τι έλεγε ο σκηνοθέτης Ηλίας Δημητρίου, με τρόμαξε η πιθανότητα να λειτουργούσε ως αντίλαλος των διαδρόμων που κυκλοφορεί /τίποτα προσωπικό.

 

Έκτοτε, τα σινεμά βουλιάζουν, επιταγμένα από το κράτος και δυσφημισμένα από τον επίσημο λόγο, και η πόλη κινδυνεύει να χάσει δεκάδες τοπόσημα πολιτισμού και κοινωνικής συνεύρεσης.

 

Κάποιοι δεν αντέχουν την υπέρμετρη πίεση και παραιτούνται:

oscar cinema

Και κάποιοι δεν ανοίγουν ξανά ποτέ, όπως το Έμπασσυ στο Κολωνάκι. 

Το ελάχιστο για τη διασφάλιση αυτών των μοναδικών τοποσήμων πολιτισμού είναι η άμεση κήρυξη της χρήσης τους σε διατηρητέα, κατ' αναλογία με τους θερινούς κινηματογράφους, ώστε η μέρα μετά την πανδημία να βρει την πόλη με τα σινεμά στη θέση τους. 

Δεν έχουμε να κάνουμε με μια φυσική καταστροφή, αλλά με μια καταστροφική διαχείριση - για όσους συγχέουν τα δυο.

Εν μέσω κλίματος cinema assassination, ένα από τα άρθρα που κυκλοφορούν και φαίνονται να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα του θέματος είναι αυτό του Θοδωρή Δημητρόπουλου που το διαβάζετε εδώ 

Ενώ μια γεύση από την αμερικάνικη τροπή των πραγμάτων εδώ  

ξκνβ,μ

(Τρόμαξα όταν την ονόμασαν "επιχείρηση ελευθερία", αφού την προηγούμενη φορά που "ερχόταν η ελπίδα", ήρθε η απελπισία.)

Το κοινό των αιθουσών αποδεκατίζεται: το κοινό εκφοβίζεται, το κοινό αποκλείεται βάσει νομιμοφανων ισχυρισμών από την κοινωνική ζωή, το κοινό,απλώς, υποχρεώνεται σε ταυτοπροσωπία για να μπει οπουδήποτε.

Η μόνη κανονικότητα που υπάρχει είναι αυτή του όργουελ. 

                                      Cinema as the battlefield of society.

 

2. LUCA

"Το σινεμά δεν είναι νεκρό. Αυτό που είναι νεκρό είναι η ικανότητα να είμαστε διανοητικά έντιμοι.

Υπάρχει το σινεμά και έπειτα υπάρχει και το περιεχόμενο μεταμφιεσμένο ως σινεμά από τις πλατφόρμες.

Δεν πιστεύω ότι η δουλειά της πλατφόρμας είναι το σινεμά. Πιστεύω ότι η δουλειά της πλατφόρμας είναι το περιεχόμενο."  

luca

Η συλλογική εμπειρία του σινεμά παραμένει πεισματικά ανεπανάληπτη και έτσι, αναντικατάστατη.

Όμως,το γεγονός αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό όταν απέναντι σου έχεις ανθρώπους με μειωμένη αντίληψη. 

 

Με πόσο πάταγο άραγε θα υπερβεί η κοινωνική μας ουσία 

όλη αυτή την τυρρανία;

 

3. Ξυπνήματα 

rinio

Πας σινεμά και ξαναγίνεσαι άνθρωπος! 

 

Γιατί; 

ψινεμα

 

03.01 Η πορεία προς το ιερό

Γνωστές γενικά οι ταινίες της χρονιάς, που δεν περίσσεψαν φέτος λόγω της θαυμάσιας συντεταγμένης διαχείρισης covid του δυτικού κόσμου. Υπήρξαν όμως τρεις ταινίες που σχεδόν αθόρυβα έδειξαν εντυπωσιακά πολιτικά αντανακλαστικά: η Μπενεντέτα, ο Μάρτιν Ίντεν και το Ζήτημα Χρόνου. Τρεις ταινίες με ήρωες για τους οποίους το πολιτικό πρόβλημα γίνεται προσωπική υπόθεση και αναδεικνύεται έτσι σε υπαρξιακό δράμα.

Στο υποτονικό Ζήτημα Χρόνου, ο σκηνοθέτης Τομ Μακάρθι τοποθετεί με πειστικότητα τον ίδιο άνθρωπο σε δυο διαφορετικές κουλτούρες, συγκροτώντας έτσι μια ελάχιστη αφετηρία πολιτικής παραδοχής, ότι το περιβάλλον μας (αναλογικό ή ψηφιακό) μας κάνει ό,τι είμαστε. Ένας κόσμος σε παρακμή μπορεί να καθηλώνει ή και να καταπίνει τους ανθρώπους του, ενώ ένας άλλος, κοινωνικός πάντα, κόσμος, μπορεί να τους μεταμορφώνει και να τους κάνει να ζουν με βάσει τις πραγματικές τους δυνατότητες, ή αλλιώς ελεύθεροι. Άλλοι κόσμοι, άλλοι άνθρωποι. Με άλλα λόγια, είναι η κοινωνική μας σχέση που ορίζει το πρόσωπο του καθενός και της καθεμιάς μας: κανείς, ποτέ, μόνος. Και αυτό είναι το θεμέλιο για κάθε έντιμη πολιτική συζήτηση.

Στον Μάρτιν Ίντεν, ο σκηνοθέτης Πιέτρο Μαρτσέλο μας ξυπνάει από τον πολιτικό λήθαργο με οργή. Η πορεία του ήρωα είναι χαρακτηριστική. Ο φτωχός Μάρτιν ερωτεύεται ένα κορίτσι της αστικής τάξης και ξεκινά ένα ταξίδι γνώσης με προορισμό την καρδιά της αγαπημένης του. Όσο όμως προχωρά η γνώση μέσα του, όσο κατακτά τον λόγο, τόσο δείχνει να ξεδιαλύνεται γύρω του η πραγματικότητα. Ο Μάρτιν φτάνει σε ένα σημείο όπου μπορεί να αντιληφθεί την παγίδα στην οποία έχει απρόσμενα βρεθεί: η καλλιέργεια του τον κάνει πια ευπρόσδεκτο στα αστικά σαλόνια, ενώ την ίδια στιγμή, η ίδια η καλλιέργεια του, σαν διευρυμένη αντίληψη, τον κάνει να κατανοεί με ακρίβεια την αυθαιρεσία της ταξικής κοινωνίας και έτσι να τον κάνει εχθρό της γυναίκας που αγαπά. Και καθώς τάσσεται στο μέτωπο υπέρ της κοινωνικής ανατροπής και συμμαχίας με το λαό, ο λαός δεν μιλά πια την ίδια γλώσσα μαζί του. Ο Μάρτιν βρίσκεται κοινωνικά μετέωρος. Προλαβαίνει όμως να ξαναπιάσει το νήμα της ιστορίας μας, όταν εξισώνει κάθε γραφειοκρατικό τύπο εξουσίας ως συντριβή του υποκειμένου και έτσι της ελευθερίας: το πρόβλημα για μια δίκαιη πολιτική οργάνωση. Το ξεχασμένο αίτημα λοιπόν επανέρχεται με έναν ήρωα που είναι επιτέλους αδιάκοπα εξοργισμένος με την κατάσταση που επιβάλλεται σαν αβάσταχτη κληρονομιά.

Η κοινωνική μας σχέση είναι απόρροια της πολιτικής μας οργάνωσης – η πολιτική μας οργάνωση είναι αυθαίρετη, δηλητηριάζει τις κοινωνικές σχέσεις – ο δρόμος είναι αυτός της χειραφέτησης – η χειραφέτηση έρχεται με την γνώση.

μπενεντετα

Η Μπενεντέτα είναι μια ταινία για την χειραφέτηση της γυναίκας. Σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον ιερέων, οι γυναίκες, ντυμένες με φουτουριστικά ρούχα καλογριών, διεκδικούν το Λόγο. Η “αγία” Μπενεντέτα καταφέρνει να συνδεθεί απευθείας με το θείο μέσα από οράματα, θαύματα και άφθονη έκσταση. Είναι με την άμεση εμπειρία του υπερβατικού λόγου, με την κατάκτηση της υπέρβασης, που οι γυναίκες της ταινίας διεκδικούν την άμεση σχέση τους με το θείο, και έτσι την ανάκτηση του από τα αντρικά χέρια, τις ιεραρχίες τους και την γραφειοκρατία τους. Αυτός είναι ο δρόμος της απελευθέρωσης για τον αφηγητή Πολ Βερχόφεν, όπως αυτός είναι και ο κίνδυνος για τα καθεστώτα αλήθειας. Το κλειδί της απελευθέρωσης είναι εδώ, η ηδονή, με το πρόσωπο της Δάφνης Πατακιά να παίζει το ρόλο της “παιδίσκης” του Εμπειρίκου. Η Μπενεντέτα έτσι μεταμορφώνεται σε μια ταινία για την χειραφέτηση της κοινωνίας από τον λόγο της εξουσίας ως πλέγμα οργάνωσης, ενοχών και κρίσεων. Είναι μέσα από την αμεσότητα, την ηδονή και την έκσταση που μπορεί κανείς να υπερίπταται ή σαν την Μπενεντέτα όταν ανασταίνεται και βλέπει πάνω, κάτω, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μαζί. Αν το ιερό είναι το πρόσωπο της κοινότητας, και ό,τι μας περιβάλλει σαν πνεύμα της κοινωνίας, τότε πράγματι, “η αγάπη είναι ο μόνος στρατός που χρειαζόμαστε” απέναντι σε όσους φέρνουν την πανούκλα ανάμεσα μας.

 

19.01

Το ντεμπούτο του Χρήστου Μασσαλά στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ είναι ένα αεράκι δροσιάς σε αυτή την έρημο του πραγματικού. Μια ταινία με ορμή που ενθουσιάζει. 

μασσαλας

 

20.01.22 

Ο Ντέιβιντ Λιντς έγινε 76 χρονών! Να τα εκατοστήσει!

ντειβιντ λιντς

 

Μπ-Κ.