Τον Νοέμβρη του 2020, και εν μέσω δεύτερου λοκντάουν, απευθύναμε μια ανοιχτή πρόσκληση για κείμενα κριτικής. Έχοντας φιλοξενήσει ως περιοδικό κινηματογράφου εκατοντάδες κείμενα κινηματογραφικής κριτικής, αποφασίσαμε να αντιστρέψουμε το βλέμμα, τώρα που οι ταινίες έμοιαζαν να έχουν ξεπηδήσει από την οθόνη. Θέλαμε να κάνουμε μια ειδική έκδοση που, αυτήν τη φορά, θα συγκέντρωνε κείμενα που θα αφορούσαν τη βιωμένη εμπειρία της τρέχουσας ιστορικής μας στιγμής, παίρνοντας ως αφορμή την πλειάδα στιγμών θέασης του πραγματικού που μας χαρίζει ο κινηματογράφος από καταβολής του. Με άλλα λόγια, αυτό που μας ενδιέφερε να αρθρώσουμε τελικά δεν ήταν παρά μια κινηματογραφική κριτική της πραγματικότητας.
Αυτές τις παράξενες μέρες, ο κινηματογράφος είναι σταθερά και παρήγορα –αν και όχι πάντα καθησυχαστικά– κοντά μας, προσφέροντας σχήματα κατανόησης, ερμηνείας και υπέρβασης: θέτει ερωτήσεις, ανατρέπει βεβαιότητες, προτείνει καινούριες πραγματικότητες. Με τα κείμενα αυτής της συλλογικής έκδοσης προσπαθήσαμε να εξημερώσουμε την εμπειρία, να συζητήσουμε γι’ αυτό που (μας) συμβαίνει και να ανιχνεύσουμε τόσο τις πτυχές του πραγματικού όσο και τις ρωγμές του, με αφορμή σύγχρονες ή παλιότερες ταινίες και τις αντανακλάσεις τους στο πραγματικό.
Στόχος της έκδοσης είναι να αποτελέσει ένα τρυφερό και θαρραλέο ενθύμιο ενός κόσμου που λιώνει –του κόσμου μας– που, αντιμέτωπος με έναν ιό που διαλύει τις κοινωνικές δομές του, μοιάζει να μην μπορεί να ξεφύγει από τα φαντάσματά του, αλλά αντιθέτως να επιταχύνει τον ρυθμό ολοκλήρωσής τους. Σε μία ακόμα σύγκρουση με την πραγματικότητα, θα καταφέρουν οι ιθύνουσες δομές να κάνουν την κρίση ευκαιρία ή θα γίνουμε μάρτυρες μιας αλλόκοτης όσο και ξαφνικής αυτοκτονικής ορμής;
Τώρα που το παράλογο εισβάλλει στις ζωές μας, είναι ίσως η ώρα να ανακτήσουμε τον έλεγχο της φαντασίας μας, να στήσουμε τη δική μας μυθοπλασία, να βάλουμε ανάχωμα τη θέληση για ζωή.
- Μπάμπης Κονταράκης