Της Ασπασίας Λυκουργιώτη
Εξαιτίας πιθανόν της προηγούμενης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα (2010) αλλά και μιας μαλθακότητας ή χαλαρότητας στον τρόπο του - που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους «της φάσης» και «της γενιάς μας» - ο Βαγγέλης (Βαγγέλης Ευαγγελινός) δεν έχει καταφέρει να τα βγάλει πέρα με μια κανονική δουλειά μέχρι στιγμής και μια μικρή σήμανση στο ποινικό του μητρώο τον εμποδίζει να τα βγάλει εύκολα πέρα και από δω και πέρα… Έτσι συνεχίζει να « τη βγάζει » «σπρώχνοντας» χασίσι. Ο Χάρης όμως γείτονας ή και διαχειριστής της πολυκατοικίας (Γιάννης Οικονομίδης) τον απειλεί πως αν δεν μαζευτεί και συνεχίσει να μαζεύει όποιον να ναι στο σπίτι του θα μπλέξει… Ο Βαγγέλης φοβούμενος μην έρθει η αστυνομία πετάει το προς πώληση χόρτο και φεύγει απ το σπίτι μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Ζητάει βοήθεια από έναν μεγαλύτερο φίλο του (Βαγγέλης Μουρίκης) που δεν θέλει όμως να του δώσει χασίσι για να πουλήσει γιατί έδεσαν έναν άλλον πιτσιρικά, έτσι ο ήρωας μας θα προτιμήσει τη φιλοξενία της αδελφής του και την άνευ αναστολών γενναιοδωρία του καινούριου της φίλου Πέτρου (Στάθης Σταμουλακάτος).
Για να τη βγάλει όμως κανείς καθαρή - όπως και για να κάνει κανείς καλό σινεμά - καλό είναι να προσέχει τις παρέες του και αυτό φαίνεται πως το γνωρίζει καλά ο Φωκίωνας Μπόγρης που καταφέρνει να κάνει μια άρτια νοηματικά , σεναριακά και σκηνοθετικά ταινία για την ενηλικίωση, έχοντας απ’ ότι φαίνεται εύλογα διαλέξει τις αισθητικές, πολιτικές αλλά και κινηματογραφικές του συναναστροφές. Η ταινία συνδιαλέγεται με τον ελληνικό κινηματογράφο της τελευταίας εικοσαετίας χωρίς να προσπαθεί να κάνει το σήμερα να μοιάζει με κάτι που δεν είναι, αλλά δείχνοντας την αντικειμενική παρούσα κοινωνική κατάσταση μιας μεγάλης μερίδας της ελληνικής νεολαίας. Ούτε την ντύνει με ένα πέπλο που δεν έχει για να την ηρωοποιήσει, αλλά ούτε και την αδικεί. Οι γενιές αλλάζουν, οι άνθρωποι δεν γεννιούνται πια πολιτικοποιημένοι με τον τρόπο που «γεννιόντουσαν» ίσως παλιότερα, αλλά τα ερωτήματα παραμένουν ίδια και εμείς πρέπει με τα δικά μας κομμένα φτερά και την νωχελική μουσική μας να δούμε ποιοι είμαστε και πως θα παραμείνουμε άνθρωποι…
Ο Βαγγέλης της ταινίας μοιάζει να μην ξέρει «ποιος είναι» μέχρι να χρειαστεί να πάρει θέση - πράγμα που τον διαφοροποιεί από τους ήρωες του περιθωρίου παλαιότερων γενιών όπως είναι ήταν ο Βαγγέλης στο Βασιλιά του Ν. Γραμματικού ή οι ήρωες ακόμα της Γλυκιάς Συμμορίας του Ν. Νικολαΐδη που είχαν αυτοπεποίθηση για την ιδεολογική και υπαρξιακή τους ταυτότητα. Ο Βαγγέλης προσπαθεί, όπως όλοι αυτοί, να τα βγάλει πέρα σε όλα τα επίπεδα, αλλά το αν επί της ουσίας είναι «καλός» ή «κακός», ανθρωπιστής ή φασίστας, το ανακαλύπτει στην πορεία της ταινίας όταν του τίθενται διλλήματα και καλείται να πάρει αποφάσεις. Ευτυχώς τα αντανακλαστικά και αυτής της γενιάς φαίνεται ακόμα να λειτουργούν παρά την προσπάθεια που έχει γίνει να αποκοπούν όλοι οι ουσιαστικοί δίαυλοι παιδείας από τις ζωές μας.
Κλείνοντας, η τοποθέτηση του Γ. Οικονομίδη στο ρόλο του διαχειριστή που λέει στο Βαγγέλη να σοβαρευτεί, του Β. Μουρίκη στο ρόλο του «old fellow» που προσπαθεί να τον γλυτώσει και του Σ. Σταμουλακάτου στο ρόλο του ημίτρελου ρατσιστή γκάνγκστερ, δεν είναι τυχαίες αλλά εύλογα επιλεγμένες ώστε να συνομιλούν με τις πραγματικές ή ήδη διαμορφωμένες κινηματογραφικά εικόνες αυτών των προσώπων από προηγούμενες ταινίες. Οι αναφορές άλλωστε μιας ταινίας σε άλλες ταινίες, η μυστική συνομιλία των ταινιών μεταξύ τους, ή όπως πιο λόγια είθισται να λέμε οι διακειμενικές αναφορές - όταν είναι επιτυχημένες - είναι ένα από τα πιο συγκινητικά μαγικά ή μυστικά παιχνίδια της έβδομης τέχνης που μας κάνουν να πιστεύουμε στην ύπαρξη ενός αχαρτογράφητου «μυστικού» σύμπαντος που όλες αυτές οι ιστορίες συνυπάρχουν. Ενός σύμπαντος πιο αληθινού και ερμηνευτικού ως προς το δικό μας.
-------------
Πρόστιμο
Σκηνοθεσία: Φωκίων Μπόγρης
Ηθοποιοί: Βαγγέλης Ευαγγελινός, Στάθης Σταμουλακάτος, Μαρία Μπαλούτσου, Βασίλης Αναστασίου, Βαγγέλης Μουρίκης.
2020, 101λ.