Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

            Περιοδικό κινηματογράφου

Σινεμά, κριτική & προβολές στην πόλη

μηλα ταινια

Κριτική: Μήλα, του Χρήστου Νίκου

Της Ασπασίας Λυκουργιώτη


Σε ένα λιτό και αφαιρετικό φωτογραφικό τοπίο με τα αντικείμενα κάποιας κοντινά περασμένης δεκαετίας - που μας θυμίζουν την γλυκιά ατμόσφαιρα των vintage ταινιών επιστημονικής φαντασίας - τυχαίοι άνθρωποι χάνουν τη μνήμη τους. Αυτό δεν φαίνεται να τρομάζει ιδιαίτερα αυτούς που το διαπιστώνουν, αφού η απότομη αμνησία φαίνεται να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο σε αυτό το «βαθύτερο» χωροχρόνο. Ούτε ο ίδιος ο ανώνυμος ήρωας της ταινίας (Άρης Σερβετάλης) θα χάσει την ψυχραιμία του. Αντίθετα θα δεχθεί να ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα εκμάθησης ζωής «εκ νέου», κάνοντας μία–μία όλες τις ασκήσεις και τις δοκιμασίες που σχεδιάζει γι’ αυτόν ένας σπουδαίος ψυχίατρος (Αργύρης Μπακιρτζής). Και πράγματι τα πηγαίνει περίφημα, μέχρι βεβαίως να του ζητήσουν να κάνει πράγματα που προσβάλουν τη μνήμη του. 


Πια όμως μνήμη του;  Έχει τελικά ή δεν έχει; Θέλει να ξεχάσει και να προχωρήσει, ή θέλει να θυμηθεί; Χωρίς ίχνος διδακτισμού και με μια αντίθετα ακραία διακριτική ποιητική διάθεση, η ταινία μας μιλάει για τη θλίψη, την κοινωνική επιταγή της παραμονής του ανθρώπου σε μια λειτουργική κατάσταση που δεν επιτρέπεται να κοιτάζεις πίσω. «Μπορείς να ξεχάσεις και να μάθεις να ζεις απ’ την αρχή!» Σίγουρα μπορείς… Αλλά μήπως ο αγώνας ενάντια στη λήθη είναι καμιά φορά και ένας αγώνας ενάντια στην εξουσία, αλλά και το φόβο που φέρουμε μέσα μας; Μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε και χωρίς να ξεχάσουμε; 


Με αληθινές, συγκινητικές ερμηνείες, που βγάζουν τους χαρακτήρες από τα μανιχαϊστικά δίπολα καλού-κακού (Άρης Σερβετάλης, Σοφία Γεωργοβασίλη, Αργύρης Μπακιρτζής) και αρκετό υποδόριο χιούμορ, βαθύτερα υπαρξιακά ερωτήματα γίνονται ένα υπερρεαλιστικό παραμύθι για την απελπισία, που όταν εκφράζεται παύει να υφίσταται ως τέτοια. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται κανείς να «φοβηθεί» να δει αυτή τη φαινομενικά δυσάρεστη και καθ’ όλα καλαίσθητη ταινία του Χρήστος Νίκου, αφού όπως ένας ονειρικός εφιάλτης λειτουργεί απελευθερωτικά μορφωτικά και ευχάριστα.