Αυτό το αρχετυπικό punk rock ερώτημα φαίνεται να διαπερνάει κάθε λεπτό του απολαυστικού «End of the Century» που έστησαν οι Jim Fields και Michael Gramaglia, του ντοκιμαντέρ-ωδή σε μια απ’τις πιο δυσλειτουργικές «οικογένειες» που γνώρισε το ροκ εν ρολ.
Του Γιώργου Μιχαλόπουλου
Αναρωτιέμαι αν θα είχε φτάσει ποτέ στο τυπογραφείο η «Cinematek», αν δεν είχαν υπάρξει οι Ramones - χωρίς φυσικά να γνωρίζω αν οι δημιουργοί του πέρασαν ποτέ κάποια περίοδο έχοντας το ντεμπούτο αυτών των Αμερικανών στο προσκεφάλι τους. Και δεν έχει και σημασία να το μάθω, εδώ που τα λέμε. Προφανώς φτάνει που ξέρω πως προσωπικά δεν θα είχα γράψει ποτέ ούτε μια λέξη για τη μουσική χωρίς αυτούς. Κι όχι απαραίτητα γιατί τους άκουσα σε τρυφερή ηλικία (αυτό είναι αλήθεια) ή γιατί μου άλλαξαν τη ζωή (αυτό θα ήταν σίγουρα ψέματα). Απλά η επίδραση τους στην κιθαριστική μουσική ήταν τόσο καθοριστική ώστε να τους τοποθετήσει σε αυτό το κλειστό κλαμπ των συγκροτημάτων (μαζί με Beatles, Velvet Underground, Stooges, Joy Division, Sonic Youth, Pixies κ.ο.κ.), που, έστω και έμμεσα, έχουν μια θέση στην καρδιά σου - μέσω των Clash, των Sex Pistols, των Cramps, των Τρύπες ή όποιου punk/post punk γκρουπ πιστεύεις πως δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Γι’ αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη που οι Fields - Gramaglia με το «End of the Century» (το οποίο δίκαια θεωρείται υποδειγματικό rockumentary) ουσιαστικά υπογράφουν ένα ερωτικό γράμμα προς τους Ramones. Με μια υπέροχη αφήγηση και εξαιρετικό αρχειακό υλικό, παρουσιάζουν με πολύ δεμένο τρόπο την -τουλάχιστον- ταραχώδη πορεία του γκρουπ απ’ τη Νέα Υόρκη, που αποτελεί μια ροκ εν ρολ ονείρωξη: ναρκωτικά, γυναίκες, ομηρικούς καβγάδες, αλλά, πάνω από όλα, μερικά από τα πιο αξέχαστα τραγούδια όλων των εποχών - χωρίς μάλιστα να έχει την παραμικρή σημασία αν σου αρέσουν και πολύ.
Το κοινό τους σημείο ήταν, φυσικά, ο σίφουνας που άκουγε στο όνομα Iggy Pop (τότε με τους Stooges) και βασικός τους αντίπαλος στο τέλμα που ζούσε το ροκ εν ρολ τα πρώτα χρόνια των 70s. Εκείνη την εποχή η κιθαριστική μουσική δεν είχε μόνο χάσει το κοινωνικό της αντίκτυπο (κάτι που μάλλον δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά με την ένταση των 60s), αλλά είχε κιόλας κατακλυστεί από έναν σκασμό βιρτουόζους, οι οποίοι έβρισκαν πολύ ενδιαφέρον να σολάρουν και να φλυαρούν για ολόκληρα δεκάλεπτα σε ένα ναρκισσιστικό κρεσέντο που δεν έκανε, ουσιαστικά, τίποτε άλλο από το να αποτρέπει τους πιτσιρικάδες της εποχής να δοκιμάσουν την τύχη τους με τη μουσική. Μια απ’ τις πιο ξεκαρδιστικές στιγμές του ντοκιμαντέρ παρουσιάζει ακριβώς αυτό: τις υπερβολές των Emerson, Lake & Palmer σε αντιδιαστολή με τα τρία ακόρντα (στις πιο πολύπλοκες στιγμές τους) των Ramones. Ακόρντα, όμως, τα οποία έδωσαν αρκετή ώθηση στο ροκ ώστε να αντέξει μια σειρά από αργούς θανάτους που βιώνει μέχρι σήμερα, φροντίζοντας ανά τακτά (ή όχι και τόσο) διαστήματα να το αναστήσει, για να συνεχιστεί αυτός ο φαύλος κύκλος εις τους αιώνες των αιώνων. Οι Ramones, άλλωστε, δεν ήταν απόγονοι των παιδιών των λουλουδιών, ήταν μια παρέα από προβληματικούς «αλήτες» που ουσιαστικά βρήκαν στη μουσική κάτι που μπορούσαν να κάνουν, με κάποιον τρόπο και για κάποιο λόγο -κάτι που ισχύει ειδικά για τα ιδρυτικά τους μέλη-, ο Dee Dee για να βρει τη δόση του, ο Joey για να αντιμετωπίσει το μεγάλο του πρόβλημα με το OCD, ο Johnny γιατί εξαρχής ήταν αυτός που είχε το όραμα για τους Ramones και, κατά κάποιον τρόπο, κουμάνταρε την μπάντα, ενώ ο Tommy, ο πιο ήρεμος απ’ την αρχική τετράδα, αποτελεί την απαραίτητη εξαίρεση του κανόνα.
Το φιλμ των Fields και Gramaglia, στα 100 περίπου λεπτά του, δίνει απλόχερα και όσο αναλυτικά χρειάζεται την ιστορία των Ramones: τη μηδαμινή απήχηση στα μέρη τους, τον θρίαμβο στην Αγγλία, τις μεταξύ τους σχέσεις, τον λόγο που ο Joey δεν ξαναμίλησε με τον Johnny, τις αλλαγές των μελών του σχήματος (μεγάλη στιγμή η αποπομπή του Marky Ramone επειδή έπινε πολύ και η αποχώρηση του Richie επειδή ο Johnny δεν του έδινε μερίδιο απ’ τις πωλήσεις των t-shirts!). Εκτός όμως από αυτό, το φιλμ αφήνει αρκετό χώρο στον θεατή προκειμένου να συμμετάσχει στην προαιώνια πανκ κουβέντα: Εσύ με ποιον Ramone είσαι;
---------------------------------------
Jameson Music Screenings
Screening #2 / The Ramones: End of the Century
Μετά την προβολη της ταινίας θα ακολουθήσει πάρτι µε µουσικές του Pepper 96,6 και Jameson drinks.
∆ευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020 στις 21.00 στον κινηματογράφο Άστορ
Γενική είσοδος, 5ε /Φοιτητικό, 3ε
**Περιορισμένη προπώληση εισιτηρίων, 3ε: www.astorcinema.gr