Κάποιες φορές η αίθουσα της προβολής μεταμορφώνεται σε δωμάτιο με καθρέφτες - σε ένα δωμάτιο γεμάτο ποιητικές αντανακλάσεις του πραγματικού. Η ταυτόχρονη κυκλοφορία των ταινιών «Παράσιτα» και «Συνώνυμα», των δύο ταινιών που απέσπασαν φέτος τα μεγάλα βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών και Βερολίνου αντίστοιχα, δημιουργεί ένα συμβάν που ξεπερνάει τα κινηματογραφικά δρώμενα και ξεχύνεται στους δρόμους της πόλης. Οι δύο κορυφαίες στιγμές κινηματογραφικής έκφρασης φέτος μοιάζουν να αναπαριστούν με ακρίβεια τις δύο όψεις του πραγματικού, και έρχονται να αποστομώσουν την όποια αυταπάτη του παλιού κόσμου που εμμένει και εξακολουθεί να μας συνθλίβει στο όνομα ξεπερασμένων αφηγημάτων.
Τα «Παράσιτα» του Μπονγκ αναδεικνύουν με σαρκασμό, από τη μία, το παράλογο των ακραίων ταξικών διαφορών, και από την άλλη τον παρασιτικό, per se, χαρακτήρα του συστήματος μας. Ο σκηνοθέτης φτάνει ακόμα και να γελάσει με το όνειρο του φτωχού πως μια μέρα θα γίνει πλούσιος -γελάει και ο φτωχός με την καρδιά του, αφού μόνο ως αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί πια ένα «όνειρο» που έχει καιρό τώρα σκάσει· σαν σαπουνόφουσκα μελό.
Η άλλη όψη του κόσμου του Μπονγκ είναι η κοσμοεικόνα του Λαπίντ. Στα «Συνώνυμα», το δίκαιο του ισχυρού θα γίνει συνώνυμο του γελοίου. Απέναντι στην αποπνικτική πραγματικότητα, ο Λαπίντ θα αντιτάξει έναν ήρωα συνώνυμο της ελευθερίας. Και μπροστά στην ανάταση του εθνικισμού και της επιστροφής στην αντιδραστική ρίζα, καθόλου τυχαία, ο ήρωας του θα αναζητήσει μια νέα συλλογική ταυτότητα μέσα από την επιστροφή στη ρίζα της νεωτερικότητας, και την ταυτότητα του Γάλλου, ως πολίτη.
Και όμως, κλειστές εξακολουθούν να μένουν οι θύρες για τους ήρωες των Μπονγκ και Λαπίντ. Ίσως γιατί μένει στον καθένα, και την καθεμία, από εμάς να τις ανοίξει.
- Μπ.Κ.