Η πανδημία, λένε αρκετοί, θα επιταχύνει σχεδιασμούς και κατευθύνσεις που ήταν ήδη παρούσες. Το συμβάν παρουσιάζεται σαν επιταχυντής. Αυτό που διαφεύγει συχνά είναι ότι το συμβάν συνέβη και η επιτάχυνση όντως χτύπησε σαν ειρωνεία, σαν διαφάνεια, σαν το τέλος και φινάλε του υπαρκτού. Σαν με δύναμη να ολοκλήρωσε το υπαρκτό. Ό,τι συνέβαινε αργά και σταθερά ολοκληρώθηκε. Από τη μία, η gouvernementalité φαντασιωνόταν νεκρές πόλεις. Ακόμα και στη χώρα μας, γίναμε μάρτυρες τέτοιου συμβολισμού με δυνάμεις καταστολής να χτυπάνε καφενεία, σινεμά και κλαμπ, τον πληθυσμό των καπνιστών να εξωθείται από το δημόσιο χώρο, τους όρους συνάθροισής μας να γίνονται αντικείμενο ηθικολόγων και άλλων ειδικών και να μεσολαβούνται από διάφορους νεολογισμούς, την ώρα που μεταδιδόταν ακατάπαυστα ο τρόμος του «έξω». Ορίστε λοιπόν πώς είναι οι νεκρές πόλεις.
Από την άλλη, βρίσκονταν όσοι ακολουθούσαν τις εξελίξεις της ατελείωτης κρίσης του καιρού. Όσοι δεν δούλευαν δεν είχαν ζωή. Όσοι δούλευαν επίσης: από καιρό εξαντλημένοι από την ανώφελη εντατικοποίηση, χωρίς ωράριο, χωρίς χρόνο, μόνο υπο-αμοιβόμενοι για τόση δουλειά. Σκληρή ζωή. Ο υπαρκτός μας κόσμος λοκληρώθηκε σε λίγες μόνο μέρες.
Και τώρα παύση.
Εμπρός σε αυτήν την αμηχανία του κενού, καλέσαμε 30 σκηνοθέτριες και σκηνοθέτες, ανθρώπους του κινηματογράφου, να αποτυπώσουν εικόνες από το μέλλον, εικόνες ουτοπίας ή δυστοπίας, να περιεργαστούν το πραγματικό με ιστορίες του φανταστικού και να πυροδοτήσουν έτσι μια σκέψη για τα όνειρα και τους ζωντανούς μας φόβους. Να στρέψουν τα βλέμματά μας προς το μέλλον και προς άλλους κόσμους - προς ένα μέλλον που μοιάζει μετά από καιρό, σε κάθε περίπτωση, ανοιχτό.
Και δεν μπορεί παρά να μας κάνει να χαμογελάμε πως τα σινεμά που θα συναντηθούμε ξανά, αποτελούν επιτέλους μια εικόνα από το μέλλον.
Μπ.K.